تاراج نامه: درد دلی با سایه ام

من از شب می ترسم من از شب از هجوم افکار سیاه می ترسم فکر هایی که در تمام آنها، جایی منتظر تو هستم پشت میز آن کافه خلوت قدیمی پشت پرده ملتهب اتاقم پشت در خانه ای که انگار هیچکس در آن نیست روی آن نیمکت چوبی که در خوابم شکسته ست کنار نرده های آن طرف خیابان فکرهایی که در آن صدای بوق تلفن می پیچد صدای بیقراری کسی که زنگ می زند صدای بی تفاوتی کسی که گوشی را بر نمی دارد صدای سکوت فکر هایی که در آن، یکی سرش گرم است یکی می خندد یکی سفر می کند یکی آن دیگری تاراج نامه: درد دلی با سایه ام...

چون نرقصد جانم از شادی که جانانم تویی؟ محرمِ دل، مطلبِ تن مقصدِ جانم تویی؛ آن که می جوید به هر شامی سرِ زلفت، منم؛ وان که می خواهد به هر صبحی پریشانم، تویی؛ آن که آسان می سپارد جان به دیدارت، منم آن که مشکل می پسندد کارِ آسانم، تویی ... #‌‌‌فروغی_بسطامی تاراج نامه: درد دلی با سایه ام...